Σειρές:Ομολογίες
Ευχαριστώ τον Κύριο που μου δίνει την ευκαιρία να Τον ομολογήσω και με λίγα λόγια να πω πόσο όμορφη είναι η ζωή κοντά στο Χριστό.
Γεννήθηκα στη Ζυρίχη το 1981. Οι γονείς μου, μεγάλωσαν εμένα και την αδερφή μου, με πολύ αγάπη προσπαθώντας να μας μάθουν
το σωστό και να μας προσφέρουν τα πάντα.
Τα πρωινά, πριν πάω στο σχολείο καθώς έτρωγα η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει παραμύθια. Ένα πρωί όμως μου είπε μια αληθινή
ιστορία. Μου μίλησε για τη ζωή του Χριστού. Μου είπε πως γεννήθηκε, πως πέθανε και ότι τώρα είναι αναστημένος. Από εκείνη τη στιγμή
αγάπησα το Χριστό. Ήταν η ποιο όμορφη ιστορία που είχα ακούσει… Θέλησα πολλές φορές να την ακούσω και πάλι, όμως δε ξέρω γιατί,
δεν έγινε ποτέ…
Έζησα στην Ελβετία επτά χρόνια. Οι γονείς μου δεν είχαν σκοπό να γυρίσουν ποτέ στην Ελλάδα. Ήμασταν σε μια χώρα που παρείχε
τα πάντα. Ερχόμασταν μόνο τα καλοκαίρια για διακοπές. Όμως ο Θεός, είχε άλλα σχέδια και έτσι το καλοκαίρι του 1988 μετακομίζουμε
μόνιμα στο Βόλο. Μέχρι τότε δεν είχαμε κάποια σχέση με το Θεό, στην εκκλησία δεν πηγαίναμε ποτέ, παρά μόνο όταν ερχόμασταν Ελλάδα
και αυτό για χατίρι της γιαγιάς μου.
Το Χειμώνα του 1989 ο Θεός αρχίζει την σωτηρία της οικογένειας μου. Έρχεται ο θείος μου από την Κέρκυρα και μιλάει στους γονείς μου
για το τι έκανε ο Θεός στη ζωή του και την αληθινή Του εκκλησία. Καθόμουνα μαζί τους, μου άρεζε πολύ να ακούω για τα πράγματα του
Θεού. Οι γονείς μου δεν άργησαν να δεχτούν αυτά τα λόγια στην καρδιά τους και έτσι ο Θεός μας πρόσθεσε γρήγορα στην εκκλησία Του.
Από μικρή ήθελα να έχω δικές μου εμπειρίες με το Χριστό, ήθελα να νιώθω τον Κύριο κοντά μου, να μου μιλάει. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν,
σε ηλικία 8 χρονών, όταν ένα απόγευμα στην εκκλησία άκουγα το κήρυγμα. Είχα προσηλωθεί τόσο πολύ, τα λόγια έμπαιναν στην καρδιά μου,
ένιωσα να πετάω, σαν κάποιος να ήρθε και να με σήκωσε ψηλά.
Κάθε Κυριακή πρωί, με την αδερφή μου πηγαίναμε στο Κυριακό, ο αδερφός, μας έλεγε ιστορίες μέσα από την Αγία Γραφή. Θυμάμαι
χαρακτηριστικά την ιστορία του Σαμψών και το χαμένο προβατάκι πόσο παραστατικά και με πόσο ενθουσιασμό μας τα έλεγε. Έμαθα το πρώτο
μου εδάφιο ’’Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις
αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.’’ (Ιωάννης 3:16) Επίσης θυμάμαι πόσο μου άρεσε, και το πόσο πολύ με κράτησε και αργότερα στην εφηβεία,
ο πρώτος ψαλμός του Δαβίδ. Ο Κύριος άρχισε να μου δείχνει όμορφα ενύπνια. Ένα βράδυ είδα τον Χριστό, με τα ιμάτια που φορούσαν
εκείνη την εποχή, να αγκαλιάζει μερικά παιδάκια και να λέει ’’Αφήσατε τα παιδία και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσι προς εμέ διότι των
τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών.’’ (Ματθαίος 19:14)
Από μικρή φοβόμουνα το βράδυ, φοβόμουν το σκοτάδι. Ο Θεός, πάντα προσπαθούσε με διάφορους τρόπους, να μου δείξει πως με φυλάει
και πως είναι κοντά μου. Ένα βράδυ λοιπόν ξύπνησα και είδα έναν άντρα ντυμένο στα άσπρα μέσα στο δωμάτιο μας, το πρωί κατάλαβα ότι
ήταν ο Κύριος. Ένα άλλο βράδυ, είδα σε ενύπνιο πάνω από τα κρεβάτια μας δυο δυνάμεις να πολεμάνε. Φυσικά νίκησε ο Κύριος, ο εχθρός
έφυγε και ο Κύριος ήρθε και κάθισε πάνω από το κεφάλι μου σαν ουράνιο τόξο. Ο Κύριος μου μιλούσε συνεχεία και ένα εδάφιο που γέμισε την
καρδιά μου με ειρήνη ήταν ’’ Με τα πτερά αυτού θέλει σε σκεπάζει, και υπό τας πτέρυγας αυτού θέλεις είσθαι ασφαλής’’ (Ψαλμός 91:4)
Ήθελα να κάνω το θέλημα του Κύριου και να βαπτιστώ αλλά μου έλεγαν να περιμένω λίγο, γιατί ήμουν μικρή. Τα χρόνια κυλούσαν ήσυχα και
η επιθυμία μου να βαπτιστώ μεγάλωνε. Κάθε Κυριακή την ώρα της Κοινωνίας ένιωθα άσχημα που δεν έπαιρνα το σώμα και το αίμα του
Κυρίου ’’Αφού πιστεύω γιατί να μην γίνομαι κι εγώ μέτοχος του σώματος και του αίματος του Χριστού ?’’ Έτσι το 1995 ξαναζήτησα να
βαπτιστώ και σε ηλικία 13 χρονών έκανα το θέλημα του Θεού.
Στο γυμνάσιο τα πράγματα ήταν ποιο δύσκολα, δεν παρασυρόμουνα από τα παιδιά, ήξερα τι ήθελα, ήθελα μια ζωή καθαρή. Αυτό με έκανε
να ξεχωρίζω. Έτσι τις περισσότερες φορές έμενα μόνη μου. Στην εκκλησία ήταν όμορφα. Κάθε Κυριακή απόγευμα είχαμε μάθημα. Ήμασταν
5-6 κορίτσια περίπου στην ίδια ηλικία. Διαβάζαμε τον Λόγο του Θεού και οι ερωτήσεις μας ήταν πολλές. Είχαμε μεγάλο ζήλο να λάβουμε το
Πνεύμα το Άγιο. Μια μέρα στην προσευχή, ο Κύριος μου έδειξε ένα δοχείο που γύριζε, μέσα είχε χρυσάφι που έλιωνε και από κάτω είχε φωτιά.
Ο Κύριος δεν άργησε να απάντηση και τον Αύγουστο του 1997 γίνετε μεγάλη αναζωπύρωση στην εκκλησιά. Το Πνεύμα το Άγιο κατέβηκε
με δύναμη και μέσα σε τρεις μέρες βαπτίστηκαν περίπου 23 άτομα. Βαπτίστηκα με άλλα 6 κορίτσια την πρώτη μέρα με πολύ δύναμη.
Την ώρα που αγωνιζόμασταν, ο Κύριος μου έδειξε ότι έτρεχα σε ένα στάδιο και μόλις έκοψα την κορδέλα του τερματισμού εκείνη τη στιγμή
άρχισα να λαλώ ξένες γλώσσες. Μετά από ένα μήνα γίνετε άλλη μια μεγάλη ευλογία, ο Κύριος μοίρασε στην εκκλησία τα χαρίσματα Του και
μαζί με άλλα 6 άτομα πήραμε το χάρισμα της προφητείας. Επειδή είχα κάποιους φόβους, ο Κύριος με ενίσχυσε με ένα ενύπνιο, είδα πάνω σε
ένα σύννεφο τον Κύριο ντυμένο στα άσπρα, δεξιά και αριστερά ήταν άγγελοι, έτρεξα κοντά Του, γονάτισα δίπλα Του, ήμουνα φοβισμένη
άπλωσε το χέρι Του και με άγγιξε στο κεφάλι, γέμισα με ειρήνη και όταν σηκώθηκα μου έδειξε τη θέση μου, δίπλα σε αδέρφια που είχαν
το ίδιο χάρισμα.
Τελείωσα το γυμνάσιο και άρχισα να δουλεύω στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα μου. Πέρασαν τα χρόνια και προσευχόμουνα ο Κύριος να
με αποκαταστήσει, αν ήταν το θέλημα Του, με έναν καλό και ευλογημένο αδερφό από το Βόλο τον Θανάση. Ύστερα από ενάμιση χρόνο,
ο Κύριος απάντησε στις προσευχές μου και έτσι το 1999 μέσα από πολλές δυσκολίες μας ένωσε με τα δεσμά της αγάπης.
Στη ζωή μου, συνάντησα και συναντώ πολλά προβλήματα, όμως ο Κύριος μου θυμίζει πάντα, ότι είναι κοντά μου. Μια μέρα που έκλαιγα
στην προσευχή είδα τον Κύριο, είδα τα μάτια Του, μου δίνανε τόση δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω τον δρόμο μου. Ο Θεός είναι ζωντανός
και μπορεί να κάνει τα πάντα, φτάνει εμείς να το εμπιστευτούμε. Είναι όμορφο ο καθένας να έχει τις δικές του εμπειρίες και να τις μοιράζετε,
ώστε να παίρνουμε δύναμη ο ένας από τον άλλον. Μια μέρα μου έδειξε ένα Αλεξανδρινό λουλούδι να ανθίζει και μετά να μαραίνεται, η ζωή
μας εδώ στη γη είναι πολύ μικρή. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μας κρατήσει ταπεινά, μέχρι τέλους κοντά Του, ώστε να απολαύσουμε
μια ζωή αιώνια μαζί Του, στους ουρανούς, εκεί που δεν υπάρχει πόνος και δάκρυ.
Με πολύ αγάπη
Αλεξάνδρα Παπαθανασίου – Κάτσικα Βόλος