Σειρές:Ομολογίες
Λέγομαι Στεργίου Αναστασία.
Γεννήθηκα στην Ν. Αγχίαλο Μαγνησίας τον Απρίλιο του 1953. Είμαι το τρίτο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας μου. Οι γονείς εργάτες στα κτήματα φτωχοί αλλά εργατικοί. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα αλλά δεν είχαμε και μεγάλες απαιτήσεις. Οι σχέσεις μου με τα αδέρφια μου ήταν πολύ καλές και από τον πατέρα μου εισέπραξα αγάπη. Από την μαμά μου όμως είχα μια συνεχόμενη γκρίνια. Ότι και να έκανα το έβρισκε στραβό. Όλα τα σχολικά μου χρόνια τα πέρασα μέσα στη θλίψη και το κλάμα, γιατί σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά που δεν πήγανε στο Γυμνάσιο για μένα ξόδευε χρήματα. Γι’ αυτό η επιθυμία μου ήτανε να φύγω από το σπίτι, να δουλέψω για να της επιστρέψω ότι ξόδεψε για μένα. Η ευκαιρία δεν άργησε να μου δοθεί. Μόνο που όπως ήτανε θολωμένο το μυαλό μου βιάστηκα πολύ. Πριν τελειώσω το εξατάξιο γυμνάσιο γνώρισα τον άντρα μου και πριν τελειώσω μια σχολή λογιστών αρραβωνιάστηκα και αμέσως παντρεύτηκα. Βρέθηκα ξαφνικά εγώ το χωριατοκόριτσο ανάμεσα στους πολιτισμένους Αθηναίους. Ήτανε σαν να παντρεύτηκα όχι έναν άντρα , αλλά μια ολόκληρη πολυμελή οικογένεια. Αφού έκλαψα με την ψυχή μου για αρκετά χρόνια κατάλαβα εκ των πραγμάτων πως για να επιζήσω έπρεπε να αλλάξω τακτική και να γίνω όμοια με τον πολιτισμένο κόσμο. Μόνο που εγώ ένιωθα ενοχές. Περάσανε αρκετά χρόνια έτσι, που δεν θέλω να τα θυμάμαι. Προτιμώ να θυμάμαι τη ζωή μου από τότε που γνώρισα τον Ιησού Χριστό.
Από πολύ μικρή ηλικία αγαπούσα τα πράγματα του Θεού. Τα πρώτα μου ακούσματα ήτανε στο Δημοτικό Σχολείο στο μάθημα των θρησκευτικών. Ρουφούσα τα λόγια του δασκάλου και ήθελα να ακούω για τα θαύματα του Ιησού και τις παραβολές. Η γιαγιά μου είχε πάνω στο κομοδίνο της την Καινή Διαθήκη και τη διάβαζε πριν κοιμηθεί. Μερικές φορές την άκουγα να μιλάει με τους μεγάλους και έστηνα αυτί να ακούσω, αλλά δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα. Μεγαλώνοντας πήγα στο κατηχητικό και στο Γυμνάσιο είχα τη δική μου Καινή Διαθήκη. Μέσα στο σπίτι δεν μιλούσαμε ποτέ για τα πνευματικά και αν κάποια φορά το έφερνε η κουβέντα πάντα άκουγα για το Θεό τιμωρό. Η μόνη μας σχέση ήτανε την Μ. Πέμπτη που πηγαίναμε μόνο τα παιδιά πρωί πρωί στην εκκλησία για να κοινωνήσουμε και το Μ. Σάββατο στην Ανάσταση. Παρ’ ότι είχα άγνοια για πολλά πράγματα θυμάμαι ότι μέσα μου καλλιεργούσα ηθικές αξίες γιατί ήθελα να αρέσω στο Θεό. Ο πατέρας μου μας μιλούσε για αγάπη, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, ειλικρίνεια και όλα αυτά τα μηνύματα με γεμίζανε.
Όταν παντρεύτηκα άκουγα στην οικογένεια του άντρα μου να μιλάνε για το Θεό, πηγαίνανε συχνά στην εκκλησία και κάνανε το σταυρό τους από το μέτωπο μέχρι τα γόνατα. Ένοιωθα μειονεκτικά απέναντι τους μέχρι που γνωριστήκαμε καλύτερα και τους άκουγα να λένε: ''αν πας με το σταυρό στο χέρι θα πεθάνεις στη ψάθα'' ή ''για να πας μπροστά πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων,'' ''δεν βλάπτει ένα ψεματάκι, είναι αθώο'' και αυτό το περιβόητο ''ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" 'κι έλεγα από μέσα μου τι γίνεται, έτσι είναι ο κόσμος;
Δεν ήξερα να προσεύχομαι. Έκανα το σημείο του σταυρού πριν κοιμηθώ και κάποιες φορές έλεγα το Πάτερ ημών. Μέχρι που ήρθανε τα πολύ μεγάλα προβλήματα και με πνίγανε. Καθόμουνα ξύπνια όλη νύχτα και συνομιλούσα με το Χριστούλη και την Παναγίτσα (έτσι ήξερα.) Τους έλεγα τα προβλήματα μου και ήθελα απεγνωσμένα βοήθεια. Το πρωί είχα ανάπαυση στην καρδιά μου. Αυτό γινότανε πολύ συχνά γιατί είχα εγκλωβιστεί και δεν έβρισκα διέξοδο. Πολλές φορές περνούσε από το μυαλό μου ο θάνατος σαν λύτρωση και ίσως αν δεν αγαπούσα τόσο πολύ το παιδί μου να τον προκαλούσα. Δοξάζω τον Κύριο που μου αποκαλύφτηκε πριν είναι αργά. Το 1986 πέσανε στα χέρια μου κάτι έντυπα για το 666. Κατέβασα από το πατάρι την Καινή Διαθήκη που είχα από το γυμνάσιο και όλη νύχτα διάβαζα την Αποκάλυψη. Απογοητεύτηκα. Εγώ αποκλείεται να πάω στον Παράδεισο! Είπα. Φοβήθηκα τόσο πολύ που από τότε έλεγα συνέχεια μέσα μου. ΄΄Συγχώρεσε με Χριστούλι μου΄΄ Περάσανε 2 χρόνια και η στενή μου φίλη μου είπε κάποια μέρα ότι γνώρισε το Ιησού Χριστό και τον έβαλε στη ζωή της. Θεώρησα ότι ήταν κάποιος ενθουσιασμός μέχρι που με επισκέφτηκε με μια ξαδέρφη της. Μου μιλούσανε Λόγια Θεού αγγίζανε την ψυχή μου αλλά ήμουνα πολύ επιφυλακτική. Ο μόνος τρόπος να μάθω την αλήθεια ήταν να πάρω την Καινή Διαθήκη και να την μελετήσω συστηματικά. Διάβαζα την εφημερίδα που μου φέρανε οι αδερφές και την διασταύρωνα με την Γραφή. Ζητούσα από τον Κύριο αποκάλυψη και ρουφούσα τον Λόγο. Διαπίστωνα ότι είχα το φως μέσα στο σπίτι μου κι εγώ ήμουνα τυφλή. Είχα το οξυγόνο κι εγώ πνιγόμουνα γιατί δεν ήξερα να ανοίξω την βαλβίδα. Όμως ευτυχώς δεν ήταν αργά. Ο Κύριος που με είχε προγνωρίσει, με είχε και προορίσει. Ήρθε η στιγμή να δω την αγκαλιά Του που ήταν ανοιχτή. Την είχα τόση ανάγκη! Κούρνιασα μέσα της κλαίγοντας και βρήκα την αγάπη, τη θαλπωρή, τη γαλήνη που περίμενα σ’ όλη τη ζωή μου. Ένοιωθα ότι βρήκα τον εαυτό μου γιατί μέσα στον κόσμο τον είχα χάσει. Νοιώθω δυνατή. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν τώρα πια να με βλάψει. Ούτε εμένα ούτε την κόρη μου.
Πήγα στην εκκλησία της Λάρισας (μέναμε εκεί με μετάθεση γιατί ο άντρας μου ήτανε στρατιωτικός) τον Ιανουάριο του 1989. Στις 04-04-1989 στα γενέθλια μου ο Κύριος με ελευθέρωσε με θαυμαστό τρόπο από το τσιγάρο, το οποίο με ταλαιπωρούσε επί δεκατρία χρόνια (Μέχρι κα βελονισμό έκανα αλλά δεν μπορούσα να ελευθερωθώ). Έκανα το εν ύδατι βάπτισμα στις 27 Ιουνίου και στις 12 Οκτωβρίου με βάπτισε ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο.
Οι επιθέσεις από το περιβάλλον μου ήταν σχεδόν καθημερινές. Φωνές, απειλές, ψυχολογική βία. Προσευχόμουνα στον Κύριο και ήλπιζα πως θα διορθωθεί η κατάσταση αλλά κάποια μέρα με πολύ άγριο τρόπο μας εγκατέλειψε ο άντρας μου. Και εμένα και την κόρη μας. Δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ. Ήμασταν σε μια ξένη πόλη, με ενοίκιο, φροντιστήρια και χωρίς δουλειά. Και όχι μόνο αυτά. Επί πέντε χρόνια κατέθεταν μέσω του αδερφού του (μάρτυρας κατηγορίας) σε αγωγές ότι του ερχόταν στο νου. Ότι έκανε αυτός σε μένα έλεγε ότι του το έκανα εγώ. Και φυσικά βγήκε το διαζύγιο εις βάρος μου (αφού εγώ δεν είχα υπεράσπιση). Πόνεσα πάρα πολύ όμως είχα ένα αποκούμπι. Πήγαινα στα γόνατα και άφηνα το βάρος της κάθε μέρας. Πήγαινα τώρα ελεύθερα στην εκκλησία και εύρισκα παρηγοριά. Ερχότανε τώρα και η κόρη μου μαζί.
Τα αδέρφια μας στη Λάρισα (ο Κύριος να τους ευλογεί όλους) μας αγκαλιάσανε με αληθινή αγάπη, μας συμπαραστάθηκαν και συναισθηματικά και υλικά, χωρίς ποτέ να με φέρουνε σε δύσκολη θέση, (γιατί είναι πιο δύσκολο να δέχεσαι ελεημοσύνη από το να δίνεις).
Με το τέλος της σχολικής χρονιάς επιστρέψαμε στην Ν. Αγχίαλο, στο σπίτι που μας χάρισε ο Κύριος. Ιούλιος 1992 στο Βόλο μας περίμενε μια μεγάλη οικογένεια. Όλα τα αδέρφια μας υποδέχτηκαν με αγάπη (λες και μας γνωρίζανε από παλιά). Μας βοηθήσανε αγόγγυστα με κάθε τρόπο ώσπου να ορθοποδήσουμε.
Μετά από κάποια χρόνια μας χάρισε ο Κύριος έναν πολύ καλό αδερφό για σύντροφο της κόρης μου. Μου χάρισε και έναν εγγονό. Ήρθε το χαμόγελο στα χείλη μου, η ελπίδα στην καρδιά μου, η ειρήνη στο σπίτι μου. Όλοι μαζί καλυμμένοι υπό τας πτέρυγας του Κυρίου περιμένουμε καρτερικά να έρθει ο Κύριος να μας πάρει μαζί με όλα τα αδέρφια σε μια πατρίδα που δεν υπάρχει δάκρυ και πόνος.
Όλα αυτά τα χρόνια 23 σύνολο που είμαι στο Κύριο έχω μιλήσει πάρα πολλές φορές στους συγγενείς μου για τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Άλλες φορές θύμωσαν μαζί μου και άλλες με χλευάσανε. Το 2002 τον Οκτώβριο μετά από πολύ αγώνα έδωσε την καρδιά της στον Κύριο η αδερφή μου μια μέρα πριν πεθάνει. Πριν λίγες μέρες στις 9 Μαρτίου 2012 θέλω να πιστεύω πως έσωσε ο Κύριος τη μαμά μου την τελευταία στιγμή. Ο αδερφός του άντρα μου (ο μάρτυρας κατηγορίας) λίγο καιρό πριν πεθάνει μου είπε πως ήταν λάθος αυτό που είχε γίνει τότε. Μακάρι να μετάνιωσε και να ζήτησε συγνώμη από τον Κύριο. Μακάρι και οι υπόλοιποι που φύγανε να σώθηκαν γιατί όλοι είχανε ακούσει. Όμως ζητώ καθημερινά από τον Κύριο να μου χαρίσει από τους συγγενείς μου πνευματικά αδέρφια που δε θα φύγουνε αμέσως για να τους έχω παρέα και να βαδίσουμε μαζί τον υπόλοιπο δρόμο μέχρι το τέλος.
Ευχαριστώ και δοξάζω τον Κύριο και για τη χαρά αλλά και για τη θλίψη που επέτρεψε στη ζωή μου. Ευχαριστώ και ευγνωμονώ τον Κύριο μας για πάρα πολλά πράγματα και ζητώ δύναμη και χάρη επίσης για πάρα πολλά. Όλα μαρτυρούν ότι ο ερχομός Του είναι πολύ κοντά. Ας ριχτούμε όλοι στη μάχη φορώντας την πανοπλία του Θεού γιατί στο τέλος μας περιμένει ο στέφανος της νίκης. ΜΑΡΑΝ ΑΘΑ.
Αναστασία Στεργίου
βόλος