Σειρές:Ομολογίες
"Ο Θεός μου, το φρούριον της ελπίδος μου...." (ψαλμ. 94:22)
Ονομάζομαι Χριστίνα Κάτσικα και γεννήθηκα το 1984 σε μια μικρή πόλη της Ελβετίας, όπου και έζησα εκεί για 4 χρόνια.
Ο Θεός έκανε χάρη στη ζωή μου και με πρόσθεσε στην εκκλησία Του σε ηλικία 5 χρονών, καθώς οι γονείς μου αποφάσισαν να Τον ακολουθήσουν μετά την μετακόμιση μας στην Ελλάδα.
Τα πρώτα χρόνια μέσα στην εκκλησία πέρασαν ήσυχα, μεγαλώνοντας με τα υπόλοιπα παιδιά. Ήμασταν μια παρέα 6 κορίτσια και κάθε Κυριακή μας έκανε μάθημα ένας αδελφός, όπου και πήρα τις πρώτες μου βάσεις πάνω στον Λόγο του Θεού.
Αν και παιδί αγαπούσα πολύ τον Θεό και πάντα με συγκινούσε η τόσο μεγάλη Του αγάπη για τον άνθρωπο και μου έκανε εντύπωση η δύναμη της αγάπης Του στο να συγχωρεί πάντα τις αδυναμίες και τα λάθη όλων μας.
Ήταν πολύ σημαντικό για μένα που υπήρχαν παιδιά της ηλικίας μου στην εκκλησία και για να κάνουμε παρέα αλλά και για να μοιραζόμαστε τις ίδιες εμπειρίες, τις ίδιες ανησυχίες και τα ιδία πιστεύω. Αυτές οι φιλίες που είχαν δημιουργηθεί με τα κορίτσια με κράτησαν μακριά από κάποιες φιλίες που θα δημιουργούσα στο σχολειό και ίσως να με κρατούσαν πίσω στα πνευματικά.
Σε ηλικία 8 ετών ο Κύριος επέτρεψε να μπω σε χειρουργείο για σκωληκοειδίτιδα. Ήταν μια σχετικά συνηθισμένη εγχείρηση αλλά εξαιτίας κάποιου λάθους του γιατρού, έπαθα οξεία περιτονίτιδα και χρειάστηκε να μπω για 2η φορά στο χειρουργείο και να μείνω στο νοσοκομείο συνολικά 15 μέρες. Η κατάσταση της υγείαςμου ήταν σοβαρή και οι γιατροί δεν έδιναν πολλές ελπίδες στους γονείς μου. Όμως ο Θεός είχε άλλο σχέδιο για την ζωή μου....
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, συνέχισαν να υπάρχουν προβλήματα στην υγεία μου. Οι τομές δεν έκλειναν και για 2 μήνες περίπου είχα τρομερούς πόνους. Όμως ο Θεός δεν με άφησε και σε στιγμή που πραγματικά δεν περίμενα ήρθε και με θεράπευε...
Λίγο καιρό αργότερα άρχισα να ζητάω από τους αδελφούς να βαπτιστώ στο νερό. Μου είχαν πει όμως να περιμένω λίγο να μεγαλώσω γιατί ήμουν πολύ μικρή. Το ήθελα όμως τόσο πολύ και τους το ζητούσα συνεχεία και έτσι βαπτίστηκα μαζί με μια άλλη κοπέλα, λίγους μήνες πριν μπω στα 12, ανήμερα Χριστούγεννα.
Το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς ο Θεός επισκέφτηκε την εκκλησία του Βόλου ύστερα από έναν ένθερμο αγώνα και βάφτισε συνολικά 23 άτομα μέσα σε 3 μέρες, μέσα στα οποία ήμουν και εγώ. Ήταν κάτι που το ποθούσα πάρα πολύ, γιατί πάντα ζητούσα από τον Θεό να Τον γεύομαι έντονα στη ζωή μου, όπως όλοι όσοι αναφέρονται στην Αγία Γραφή. Ήθελα και θέλω να ζω την δύναμη Του σε κάθε μου στιγμή.
Ευχαριστώ τον Θεό γιατί με φύλαξε και στο σχολείο. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές καθώς κάποια παιδιά βλέποντας την διαφορά στην συμπεριφορά μου και ιδιαίτερα στο ντύσιμο μου, με χαρακτήριζαν με άσχημες εκφράσεις, και κάποιοι καθηγητές που είχαν μάθει ότι εκκλησιάζομαι στην εκκλησία της Πεντηκοστής, μου δημιουργούσαν πολλά προβλήματα μέσα στην τάξη, πράγμα που με έριχνε τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά.
Όλα αυτά με έκαναν να κλείνομαι στον εαυτό μου και να έχω γίνει εσωστρεφής.
Βλέποντας όμως ότι αυτό δεν μπορούσα να το σηκώσω και με το σκεπτικό ότι ο πατέρας μου είχε την δική του επιχείρηση, αποφάσισα να σταματήσω το σχολείο και να μη συνεχίσω προς το Λύκειο. Έτσι άρχισα να δουλεύω στο ζαχαροπλαστείο του πατερά μου μαζί με την μητέρα μου και την αδελφή μου.
Άρχισα να αυξάνομαι περισσότερο πνευματικά και μαζί με τα παιδιά της νεολαίας να αγωνιζόμαστε και να ευλογούμαστε. Ο αδελφός που στην παιδική μου ηλικία είχε το Κυριακό, συνέχισε το έργο που του ανέθεσε ο Κύριος και ανέλαβε την νεολαία. Μαζί του περάσαμε πολλές εμπειρίες και όμορφες στιγμές και καθημερινά δενόμασταν όλο και περισσότερο μεταξύ μας.
Λίγα χρόνια αργότερα επέτρεψε ο Θεός να αρρωστήσει ο πατέρας μου και καλέστηκα να αντιμετωπίσω πολύ δύσκολες καταστάσεις μαζί με την οικογένεια μου. Ο Θεός όμως μέσα σ αυτές τις δυσκολίες έδειξε την αγάπη Του και την στοργικότητα Του και όσο αισθανόμουν αδύναμη να αντέξω κάποιες καταστάσεις, ερχόταν και με γέμιζε δύναμη.
Σ' αυτό το δύσκολο κομμάτι της ζωής μου, ο Κύριος μου χάρισε ένα πολύ-πολύ όμορφο δώρο. Τον Γιώργο...
Ο ερχομός του στη ζωή μου, μου έφερε πολύ μεγάλη ευλογία και χαρά και θα δοξάζω τον Θεό γι αυτό σε όλη μου τη ζωή...
Ζητήσαμε από τον Θεό να μας οδηγήσει Εκείνος στο θέλημα Του και προσευχόμασταν πολύ ένθερμα γι αυτό το ζήτημα, γιατί και οι δυο θέλαμε η ένωση μας αυτή να ευλογηθεί στη γη, αλλά περισσότερο να μας οδηγήσει στον Ουρανό.
Όταν ο Θεός ήρθε και συμαρτύρησε με θαυμαστό τρόπο, ότι η ένωση μας είναι στο θέλημα Του, ο Γιώργος με ζήτησε από τον πατέρα μου και έτσι άρχισε η κοινή μας πορεία.
Την ημέρα του λόγου μας, θέλαμε πολύ να μας χαρίσει ο Θεός κάτι από Εκείνον, μια στιγμή που θα έκανε την ημέρα εκείνη ακόμα πιο ευλογημένη.
Όταν τελείωσε η συνάθροιση, μας πλησίασε μια αδελφή και μας είπε ότι την στιγμή που είχαμε γονατίσει στον άμβωνα μπροστά και προσευχόντουσαν οι αδελφοί, είδε σε όραση τα δυο λευκά χεριά του Θεού επάνω στα κεφάλια μας και να μας ευλογεί.
Η χαρά μας ήταν απέραντη. Κοιταχτήκαμε και καταλάβαμε αμέσως πως, ότι και να γίνει , ότι και να έρθει στη ζωή μας, ο Θεός θα είναι δίπλα μας, σαν Θεός, σαν Πατέρας.....
Δώσαμε υπόσχεση στον Κύριο, ότι όλες μας τις στιγμές, εύκολες ή δύσκολες θα τις ζούμε μαζί Του και πως όλη μας την ζωή θα την γευόμαστε κοντά Του μέχρι τέλους...
Είθε ο Κύριος να κατοικεί στις καρδιές μας και να μας αξιώσει να δούμε το πρόσωπο του Πατέρα Θεού...
Χριστίνα Μάρακα-Κάτσικα
Βόλος