Η ερώτηση αυτή είναι τόσο κοινή μέσα στην ανθρωπότητα… έχει εκφραστεί με ποικίλους τρόπους και έχει απαντηθεί με πολύ περισσότερους, ακόμη και σαν επικεφαλίδα άρθρου μπορεί να έχει ξανατυπωθεί πολλές φορές. Είναι μία ερώτηση που έχει εκφραστεί και έχει απασχολήσει τον άνθρωπο προσωπικά, οικογενειακά, κρατικά, εκκλησιαστικά και άλλες φορές και σαν γένος ακόμη.

Δεν ξεχνάμε τη στιγμή που θριαμβευτικά ο Γιούρι Γκαγκάριν μετά από το ταξίδι του στο φεγγάρι, επέστρεψε και έχοντας τα φώτα της δημοσιότητας όλης της γης στραμμένα επάνω του, ρωτήθηκε αυτή την ερώτηση:

«Εκεί που πήγες βρήκες το Θεό;»

…και η απάντηση:

«Όχι δε βρήκα πουθενά το Θεό.»

Άλλες φορές έχουμε δει κράτη ολόκληρα ή μεγάλες περιοχές μετά από ένα μεγάλο σεισμό, πλημμύρα, πυρκαγιά, τσουνάμι, να ρωτούν με απόγνωση: «Υπάρχει Θεός, γιατί αν υπάρχει, πως επέτρεψε και έγινε μία τόσο μεγάλη καταστροφή;» Το ίδιο και κάποια οικογένεια που βρίσκεται σε μία μεγάλη δυσκολία λόγω κάποιας ασθένειας ή οικονομικών προβλημάτων, να κάνει την ίδια ερώτηση, ενδεχομένως με τη μορφή κραυγής αγωνίας: «Υπάρχει Θεός;» Στην ίδια κατάσταση μπορεί να έχουν βρεθεί και πιστοί άνθρωποι μέσα σε εκκλησίες που αγαπούν το Θεό και ζητούν το πρόσωπό του, έχουν χάσει όμως την πίστη τους για λόγους όπως η καθυστέρηση της απάντησης του Θεού ή ακόμα και κάποιες σοβαρές αδικίες που τους έχουν συμβεί και ρωτούν: «Τελικώς με ακούει ο Θεός ή μάταια αγωνίζομαι;» Τέλος προσωπικά ο κάθε άνθρωπος, ειδικά η νεαρή ηλικία, η ηλικία της αναζήτησης και της διαμόρφωσης του χαρακτήρα, της μοναδικότητας και των πιστεύω του κάθε νέου, ρωτούν μέσα τους και προς κάθε κατεύθυνση; «Υπάρχει Θεός;». Αλλά και σύ σήμερα μπορείς να έχεις μέσα σου αυτό το ερωτηματικό: «Υπάρχει; Αν ναι γιατί δεν κάνει αυτό ή το άλλο; Γιατί π.χ. αφήνει τα παιδάκια να πεινάνε ή τους πολέμους να γίνονται; Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά πάνω στον κόσμο;»

Ας κάνουμε λοιπόν αυτή την ερώτηση σε κάποιον ειδικό να απαντήσει, ας κάνουμε αυτή την ερώτηση στον ίδιο το Θεό: «Θεέ υπάρχεις» Η πίστη του ανθρώπου στο Θεό σημαίνει βεβαιότητα της ύπαρξής του σαν οντότητα, σαν χαρακτήρας, σαν πρόσωπο. Η αίσθηση ότι μπορεί να υπάρχει μία ανώτερη δύναμη που κατοικεί κάπου στον ουρανό ή λίγο πέρα από αυτόν και πως ασχολείται πότε πότε με τη γη και τα δημιουργήματά του φανερώνει αμφιβολία ή καλύτερα να πούμε αβεβαιότητα. Αν λοιπόν υπάρχει και είναι πράγματι δημιουργός μας, αν πράγματι κινήθηκε από αγάπη και δημιούργησε τα πάντα, μαζί με σένα και εμένα, αν στα αλήθεια δεν του ξεφεύγει τίποτα αλλά κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας βρίσκεται κάτω από την παντογνωσία του, τότε θα ξέρει ότι και εγώ καταρχάς χρειάζομαι βεβαίωση, πειστήρια για την ύπαρξη του, χρειάζομαι τροφή, ένδυση , εργασία, ένα κρεβάτι να κοιμάμαι, μία συντροφιά και επειδή δεν είμαι μόνο σάρκα αλλά και ψυχή, έχω ανάγκη από ειρήνη μέσα μου και από αγάπη. Και αφού τα ξέρει όλα αυτά και καθώς λέγεται είναι αιώνιος Θεός και δεν υπόκειται σε χρόνους και καιρούς, θα ξέρει ότι εγώ είμαι θνητός γιατί αυτός με έχει φτιάξει και θα γνωρίζει και τη σκέψη μου ότι μου φαίνεται πολύ μικρή και σύντομη αυτή η ζωή και νιώθω φόβο για το θάνατο. Σίγουρα θα ξέρει και άλλα πολλά που κρύβω μέσα μου και δεν τα ξέρει κανείς γιατί δεν έχω τολμήσει να τα μοιραστώ με κανένα. Ας ρωτήσουμε λοιπόν: «Θεέ μου υπάρχεις; τι λες για όλα αυτά;» Ας ανοίξουμε την καρδιά μας και ας πούμε τα πάντα, ό,τι μας απασχολεί, τις αμφιβολίες, τα ερωτηματικά, τις αντιρρήσεις ακόμα, γιατί λέγεται κάτι το οποίο είναι πολύ σοβαρό για αυτόν το Θεό που μπορεί να υπάρχει: Ότι προκειμένου να μας καταλάβει, να νιώσει τι ακριβώς περνάμε, τι ζούμε, έγινε άνθρωπος και σαν άνθρωπος δεν έζησε τη ζωή ενός μέσου ανθρώπου πάνω στη γη, αλλά γεννήθηκε σε στάβλο, μεγάλωσε με φτώχεια και παρότι ευεργέτησε τους πάντες και φανέρωσε την αγάπη, έγινε η αγάπη, δέχτηκε εξουθένωση, βασανισμό και πέθανε τελικά πάνω στο σταυρό μα τον πιο άτιμο θάνατο στην καλύτερη ηλικία του. Ας ρωτήσουμε λοιπόν με ευθεία και ειλικρινή καρδιά: «Υπάρχεις;» Γιατί εάν είναι αλήθεια,  ότι έκανε κάτι τόσο μεγάλο για τον άνθρωπο, τότε θα έρθει για να με βεβαιώσει και να απαντήσει στην ερώτηση μου, με ένα τρόπο που μόνο αυτός και εγώ που θα λάβω αυτήν την πιστοποίηση θα γνωρίζουμε. Και αφού δε λυπήθηκε να μπει σε τέτοια ταλαιπωρία, τότε δε νομίζω ότι θα λυπηθεί να μου δώσει κάποιες υλικές μου ανάγκες, αλλά και τη μεγαλύτερη των αναγκών μου για αγάπη και στοργή και πάνω από όλα ελπίδα αιώνιας ζωής.

Πρώτα λοιπόν πρέπει να τον πλησιάσεις, να σε βεβαιώσει για την ύπαρξή του, να τον γνωρίσεις μέσα από το Λόγο Του, την Καινή Διαθήκη και αφού δεχθείς τα λόγια Του να γίνεις μέτοχος των επαγγελιών Του. Τότε θα μπορείς να τον πλησιάζεις με παρρησία σαν παιδί στον πατέρα του και θα λαμβάνεις απαντήσεις σε κάθε ειλικρινή ή δίκαιη απορία σου.

«αυτός που τον πλησιάζει πρέπει να πιστεύει ότι υπάρχει Θεός και ότι ανταμείβει όσους τον αποζητούν» (Εβραίους 11:6)

«Διὰ τοῦτο καὶ δύναται νὰ σώζῃ γιὰ πάντα ἐκείνους ποὺ προσέρχονται δι’ αὐτοῦ εἰς τὸν Θεόν, διότι ζῆ πάντοτε διὰ νὰ μεσιτεύῃ ὑπὲρ αὐτῶν. Τέτοιος ἀρχιερεὺς πραγματικὰ μᾶς ἔπρεπε, ἅγιος, ἄκακος, ἀμόλυντος, χωρισμένος ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ὑψωμένος τώρα ἐπάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει ἀνάγκην, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς, νὰ προσφέρῃ θυσίας κάθε ἡμέραν, πρῶτα διὰ τὰς δικάς του ἁμαρτίας καὶ ἔπειτα διὰ τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ· αὐτὸ τὸ ἔκανε μιὰ γιὰ πάντα, ὅταν προσέφερε τὸν ἑαυτόν του.» (Εβραίους 7:26)