Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως στις ημέρες που διανύουμε συντελούνται γεγονότα κοσμοϊστορικά. Ολόκληρη η ανθρωπότητα βιώνει μια κατάσταση πρωτόγνωρη, που δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε, ειδικά σε καιρό ειρήνης, καθολικός σχεδόν εγκλεισμός των ανθρώπων στα σπίτια τους και μάλιστα σε επίπεδο παγκόσμιο.
Το πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο της κοινωνικής απομόνωσης, ως μέσου αποφυγής της διάδοσης του ιού Covid 19, σε πρώτη φάση μας εκπλήττει δυσάρεστα καθώς μας αναγκάζει να βγούμε από τα προγράμματά μας και να αλλάξουμε καθιερωμένες πρακτικές, συνήθειες κι ενασχολήσεις. Παράλληλα η φονική δράση του ιού φοβίζει. Πολλές ανθρώπινες ζωές χάνονται, οι υπόλοιπες απειλούνται και η συνεχής αναπαραγωγή των σχετικών με το θέμα αυτό ειδήσεων, σε συνδυασμό με την επικείμενη οικονομική ύφεση επιτείνουν την ανησυχία, προκαλώντας έντονα αρνητικά συναισθήματα αγωνίας και ανασφάλειας.
Πρόκειται για μία νέα μορφή πολέμου (βιολογικού) όπως κάποιοι υποψιάζονται; Είναι ο συγκεκριμένος ιός κατασκευασμένος σε κάποιο εργαστήριο για να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες χειραγώγησης των λαών και επιβολής απαγορεύσεων (θρησκευτικών συναθροίσεων, οικογενειακών συγκεντρώσεων και άλλων) που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδιανόητο να εφαρμοσθούν; Ή είναι ένα τυχαίο συμβάν που θα χρησιμοποιηθεί όμως για την επίτευξη των προαναφερθέντων; Όπως και να έχουν τα πράγματα το βέβαιο είναι ότι ο γεγραμμένος λόγος του Θεού εκτελείται διττά: «το μεν μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται» (Β Θεσσαλονικείς β’ 7) και άλλη μία από τις ωδίνες που ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός προανήγγειλε προστίθεται στη διαδικασία της γέννας του ερχομού του (θέλουσι γίνει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων, Ματθαίος κδ’ 7-8).
Για όσους ασχολούνται με τα πράγματα του Θεού και τη μελέτη του λόγου του βρισκόμαστε αναμφισβήτητα στις έσχατες ημέρες των εσχάτων ημερών. Για τους άλλους η πραγματικότητα τουλάχιστον προβληματίζει, αλλά και για τις δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων ισχύει ο λόγος του Θεού: «εν ημέρα δυστυχίας σκέπτου» (Εκκλ. ζ’ 14). Η αναστολή κάθε δραστηριότητας στον τομέα της ψυχαγωγίας (παύση πολιτιστικών εκδηλώσεων, αναβολή ή και ματαίωση αθλητικών αγώνων και διοργανώσεων, κλείσιμο εμπορικών καταστημάτων και νυχτερινών κέντρων) και η ταυτόχρονη αναγκαστική παραμονή στο σπίτι, καθιστά τη ζωή των κοσμικών ανθρώπων άκρως ανιαρή και καταθλιπτική. Αλλά και για τους ανθρώπους του Θεού η, προσωρινή έστω, απαγόρευση όλων των συναθροίσεων τους στερεί το αναφαίρετο δικαίωμα και συνάμα τη μεγάλη ευλογία του εκκλησιασμού τους με τα υπόλοιπα μέλη του σώματος του Χριστού. Ένα εύλογο ερώτημα θα πρέπει να εγερθεί μέσα σε όλους μας: Γιατί αυτή η τόσο δυσάρεστη εξέλιξη;
Ποια μπορεί να είναι η αιτία γι’ αυτή την τόσο απρόσμενα άσχημη κατάσταση;
Επειδή για κάθε αποτέλεσμα υπάρχει το αίτιο που το έχει προκαλέσει, όχι μόνο στους φυσικούς νόμους αλλά και στους κοινωνικούς, πολύ περισσότερο δε στους πνευματικούς, όπως είναι γραμμένο «ο Θεός δεν εμπαίζεται, ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλάτες στ’ 7). Μήπως έχει έρθει αναπόφευκτα ο καιρός του θερισμού μιας πολύ κακής σποράς εκ μέρους της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων; Μήπως τίποτα δεν είναι τυχαίο ή ανθρωπίνως κατασκευασμένο, αλλά πίσω απ’ όλα αυτά είναι το χέρι του Θεού που ούτως ή άλλως επιβλέπει τα πάντα και όλα τελούν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του;
Συλλογίσθητε τας οδούς σας φωνάζει ο προφήτης Αγγαίος (Αγγ. α’ 5).
Μήπως η εκχείλιση της ασωτίας των απίστων, από τη μία πλευρά, έχει φέρει τη μακροθυμία του Θεού στα όρια της; αν και μέσα από το κακό αυτό πάλι θέλει να φανερώσει την αγαθότητα του, καθώς εφευρίσκει μέσα για να φέρει κοντά του τον εξωσμένο (Β Σαμ. ιδ’ 14), επειδή ακριβώς αυτό είναι το θέλημα του, να σωθούν όλοι οι άνθρωποι (Α Τιμ. β’ 3-4).
Και μήπως από την άλλη πλευρά, που μας αφορά περισσότερο, η τυπικότητα και η αδιαφορία των πιστών, οι πνευματικές υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί με το κοσμικό σύστημα αναγκάζουν τον Κύριο να φέρει δυσκολίες ώστε να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου έχουμε εκπέσει;
Την αγάπη σου την πρώτη αφήκας, φωνάζει το Πνεύμα το Άγιο, στην κατά τα άλλα πολύ καλή, εκκλησία της Εφέσου. Είσαι χλιαρός και δια τούτο μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματος μου, στην εκκλησία της Λαοδικείας. Και ακόμη χειρότερα, το όνομα έχεις ότι ζεις αλλά είσαι νεκρός, στην εκκλησία των Σάρδεων. Μετανόησον, είναι η προτροπή, αν όχι προσταγή, του Ιησού Χριστού προς όλους όσους βρισκόμαστε σε τέτοια ή παρόμοια κατάσταση. Ο χριστιανός δεν συντρέχει μεν στην ασωτία των ανόμων, όμως «ο οκνηρός εις το έργον αυτού είναι βεβαίως αδελφός του ασώτου» (Παρ. ιη’ 9) γράφει ο παροιμιαστής, και «όποιος δεν συνάγει μετ’ εμού σκορπίζει» (Ματθ. ιβ’ 30) είπε ο ίδιος ο Κύριος. Εάν μας διακατέχει το πνεύμα της ακηδίας, της παραμέλησης δηλαδή και της πνευματικής οκνηρίας τότε συγγενεύουμε στενά με τους ασώτους, σπαταλώντας τον πολύτιμο χρόνο μας σε μάταιες ενασχολήσεις με τα πράματα του κόσμου και όχι του Θεού. Εάν η αγαθότητά μας έχει μεταβληθεί σε πονηρή καρδία απιστίας και η πιστότητα μας στην εκδούλευση του Κυρίου σε οκνηρία και απροθυμία, τότε η χάρις του Θεού γίνεται σε μας μάταια (Α’ Κορ. ιε’ 10). Όταν παραμελούμε τις συναθροίσεις και η ζωή μας είναι απρόσεκτη ως το πώς να περιπατούμε ακριβώς στο θέλημα του Θεού, τότε γινόμαστε άσοφοι και όχι σοφοί ώστε να εξαγοράζουμε τον καιρό υπέρ των ψυχών μας, ειδικά στις μέρες μας πού είναι πραγματικά πολύ πονηρές (Εφεσ. ε’ 15). Τα προηγούμενα έργα της εκκλησίας της Εφέσου, η γνώση της εκκλησίας της Λαοδικείας και το όνομα της εκκλησίας των Σάρδεων δεν δύνανται να σώσουν τους πιστούς τους αφού ο Κύριος εξετάζει μόνο το πνευματικό περπάτημα και μάλιστα του παρόντος καιρού. Τώρα είναι ο καιρός του κλαίειν και όχι του γελάν, ο καιρός του πενθείν και όχι του χορεύειν (Εκκλ. γ’ 4). Καιρός για περισυλλογή, ειλικρινή μετάνοια και πραγματική επιστροφή προς τον Κύριο. «Έλθετε και ας επιστρέψουμε προς τον Κύριον. Διότι αυτός διεσπάραξε και θέλει μας ιατρεύσει. Επάταξε και θέλει περιδέσει την πληγήν ημών» ( Ωσηέ στ’ 1).
Και αν οι άνθρωποι όλου του κόσμου είτε από φόβο τιμωρίας, είτε από φόβο για την υγεία τους και ζωή τους, είτε από αίσθημα ευθύνης, για να μην προκαλέσουν κακό στους συνανθρώπους τους, έχουν περιοριστεί στους οίκους τους, εμείς οι πιστοί άνθρωποι του Θεού, σε μια πνευματική αναγωγή, ας επιδιώξουμε και ας πραγματώσουμε, μέσα από τη μόνιμη κατοίκηση στο δικό του οίκο και την αγία μας διαγωγή, την εξασφάλιση πρώτα της δικής μας σωτηρίας και στη συνέχεια επιδεικνύοντας το ψηλό αίσθημα ευθύνης που μας αναλογεί να γίνουμε αιτία όχι να χαθούν ψυχές, αλλά να σωθούν αιώνια, επειδή σ΄ αυτό ακριβώς είμαστε ταγμένοι.
Ο Κύριος έρχεται. Αλληλούια.
