Ο Θεός είναι άγιος. Αυτή η διατύπωση δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση, ιδιαίτερα για τους πιστούς  για τους οποίους αποτελεί και διαπίστωση που προκύπτει από τη σχέση που αναπτύσσουν  μαζί του, ο καθένας προσωπικά, αλλά και όλοι μαζί ως εκκλησία του. Η αγιότητα, δηλαδή η καθαρότητα, η αγαθότητα, ο πλήρης διαχωρισμός από κάθε τι κακό και αμαρτωλό, είναι η απόλυτη ιδιότητα του Θεού. Την ιδιότητα αυτή  ο Θεός επιθυμεί, και μάλιστα απαιτεί, να αποκτήσουν όλοι οι πιστοί, επειδή αυτός κατοικεί σε τόπο άγιο και μας υπόσχεται ότι θα ζήσουμε μαζί του αιώνια. «Έχοντες λοιπόν αγαπητοί ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού» B Koρινθίους ζ’ 1.

Η αγιωσύνη βέβαια δεν γίνεται να επιτευχθεί χωρίς τον Ιησού Χριστό, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεως, και επιτελείται μέσα από τη διαδικασία του διαρκούς πλησιάσματος του ανθρώπου προς το Θεό, μέσα δηλαδή από τον αγιασμό.

Ο αμαρτωλός άνθρωπος μεταφέρεται από τον κόσμο της αδικίας στον άγιο κόσμο της δικαιοσύνης του Θεού με τη σταυρική θυσία του Χριστού «όστις εγεννήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» Α Κορινθίους α’ 30…. «ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκε εαυτόν υπέρ αυτής, δια να αγιάση αυτήν καθαρίσας με το λουτρό του ύδατος δια του λόγου» Εφεσίους ε’ 25.

Ο αγιασμός του ανθρώπου που ξεκινά με την αναγέννησή του και το βάπτισμα εν ύδατι, θα πρέπει να εξελίσσεται καθώς ο Κύριος τον προσθέτει σε μια εκκλησία αγία που οφείλει όχι μόνο να διατηρεί αλλά και να αυξάνει τον αγιασμό της «εις τον οίκο σου ανήκει αγιότης Κύριε εις μακρότητα ημερών» Ψαλμός 93 εδ.5 και «ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος» Αποκάλυψη κβ’ 11. Πρόκειται για μια συνεχή διαδικασία που η θετική  της εξέλιξη όμως δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, καθώς δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο της στασιμότητας ή ακόμη και της αρνητικής εξέλιξης εφόσον υπάρξει παραμέληση, αδιαφορία ή εφησυχασμός από την πλευρά του ανθρώπου.  Το Πνεύμα το Άγιο διαμαρτύρεται στο λαό του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη «Τι να κάμω εις σε Εφραίμ; τι να κάμω εις σε Ιούδα; διότι η καλωσύνη σας είναι ως νεφέλη πρωινή, και ως δρόσος εωθινή ήτις παρέρχεται» Ωσηέ στ’ 4. Αντίστοιχα στην Καινή Διαθήκη ο απόστολος Πέτρος γράφει στην πρώτη του επιστολή «γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή» που σημαίνει πως η καλή μας σχέση με το Θεό εξαρτάται από το πόσο καλή είναι η διαγωγή μας στο οικογενειακό, το εργασιακό και το εκκλησιαστικό μας περιβάλλον όχι μόνο για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά διαρκώς.

Το ερώτημα τελικά είναι πόσο άγιος πρέπει ή μπορεί να γίνει κάποιος. Ο λόγος του Θεού μας δίνει την απάντηση. Στις Παροιμίες αναφέρεται πως η οδός των δικαίων είναι ως το λαμπρό φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον εωσού γίνη τελεία ημέρα (δ 18), και στην επί του όρους ομιλία ο Κύριος είπε «έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος» (Ματθαίος ε’ 48). Άρα η πνευματική αύξηση και ο αγιασμός δεν έχουν τέλος. Είναι ένας αδιάκοπος αγώνας προς την επίτευξη της τελειότητας Και στον αγώνα αυτό ο Θεός  μας παρέχει όλα τα πνευματικά εφόδια για να τον πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο και ,εφόσον το θέλουμε, μέσα από την εκπαίδευσή του να γινόμαστε μέτοχοι της αγιότητάς του.

«Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάση ολοκλήρως και να διατηρηθή ολόκληρον το πνεύμα σας, και η ψυχή, και το σώμα, αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί όστις και θέλει εκτελέσει» Α Θεσσαλονικείς ε’ 23-24.